Rosa Enriquez
(Espagne – Galice)
DESOBEISSANCES LYRIQUES
(textes bilingues)
DES MORCEAUX D’AMOUR
ET DE TRISTESSE
OS OLLOS DA TERRA
Yeux d’abyme: brûlants de gloire et d’angoisse
C’est bien vous qui m’aimez?
Os ollos da terra observan todo atentamente-Antoine-con brutal e desmedido amor. Coñecen a usura: pan de papel e vellos bebés belicosos. Toman diente de león para olvidar. E calan meu ben: mon homme du bois: bûcheron radioactif que recolles mortos coma quen apaña patacas. Búfalo e resistente. Fodiendo puteos.
Mais il n’y a que de terribles morceaux d’amour et de tristesse: crueis e ludre por todas partes e cavernas e porcas hienas de satin e bravos cordeiros azuzando a lumieira por detrás.
Infames podres. Queiman todo: arrasan la tierra y sus gentes.
Pero tu teis algo para min: un cesto de amor e de xustiza.
Y no sabes cuánto te lo agradezco…
O QUE TIRA DE MIN
Así é que nesta insistencia-cheri: falcón e temerario: armado de plumas
enzóufaste no run run e nas vidrieiras: entras en fondas fendas vizosas
que parecen mover o espírito das cousas-porque ellas -las cosas- nacen
crecen y hasta pueden multiplicarse…
Raramente morren-pero ti iso xa o sabías.
Eis a miña fascinación alucinada: o que Pauline tira de min
obnubilada no teu celme-na durame e cerna do teu corpo
impresa na substancia toda que exhibes: tan y tan artificiosa…
Pero tú nunca serás cosa-verdad?
E NADA MÁIS
Alors-mes yeux d’enfer. Il faut le dire sans honte- parfois-notre esprit nous abandonne
et malgré les constructions – et surtout à cause d’elles: nous nous cachons derrières les portes.
Agochámonos na pelaxe dos paxaros: somos tigres que se asustan: que temen al amor y lo violentan. É certo-Antoine. On s’aime. On se déteste.
O EMBIGO
Mira aí o que eu son: femme bottée: envurullada nos suburbios
tocando coas xemas as ánimas sexis embrutecidas. Deusa no lume bocabaixo atrapo moscas. Pero tú todavía me deseas-o me equivoco?
O crime-amor-foi escrito nas cidades con materia orgánica que nunca desaparece.
Pero ti tira de min-Antoine: sácame do embigo se queres deixar de amarme.
DESAFIANTE
Il manque alors de faire noter l’important-mon ami.
La clave de todo: nous sommes faits de chair et de faïence-à base d’étain et muscles satinés-extrêmement délicats-et pour que je t’habite-et je le ferai belle au bois dormant glissant aux paupières glissantes-je marcherai tout droit: parmi les mouches…
Desafiante e máis nada.
TON MONSTRE
Así é que te desafío. Entro no teu celme-como se for area diversificada nun insólito feixe de luz. Ninguén poderá apedrearme por iso.
Lo imaginas-Antoine? Podes -sen incomodarte- entregar a prenda prezada -ton tout petit monstre- à cet empire à moi: gazeux et colérique?
Podes -e o farás- porque amas toda esta furia atravesándonos. Sientes sobre ti el peso de mi alma. Eu sinto a túa.
E o monstro encherá de auga os canos-e faremos un fillo: unha explosión eléctrica e memorábel dos abrazos.
Pauline en éxtase: vivindo na túa boca.
RESTOS
Voilà le trou secret: o planeta das carballeiras e casas rilladas de aromática humedén derramada na xanela-amor. Podes comprender iso?
Pauline à talon. Chantada nas leiras-batendo na estrutura: cet écran metallique-voraz e sanguiñento onde amarse primeiro para comerse despois.
PAULINE DANS LA ROUE
C’était une fois une femme roulante que rodaba: xiraba na infamia hidráulica. Y le salía muy bien. Podía estar nesa roda histérica circular e non caer nunca.
Ela pensaba que se movía-pero allí sólo se mueven las cosas.
No burato negro-Antoine-os inmóbiles corren estáticos: desprovistos do máis importante e arrasan con todo: matan cos dentes.
DECLARACIÓN
Querereiche por ser bruta. Sagaz y valiente. Por emerxer do pote do caldo e das pedras verdes…
Pero Pauline esqueceu as pedras e aquel pote saboroso. Nunca le gustó esperar.
A PREGUNTA…
Se perdestes a perspectiva-se esquecestes vivir nas fronteiras da pobreza con inventos comodísimos-cheri-dónde podemos situarte a ti y a tu gente?
As mentiras fabrícanse con palabras que non existen-repetías indignado-mais-coas de quen-Antoine?
QUELQUES MORCEAUX PÉDAGOGIQUES
PRIMEIRA COUSA APRENDIDA Nada. Son practicamente analfabeta: as cousas deste mundo resúltanme complexas e aquelas que me aprenderon borráronse. Sabías que agora leo nas follas das árbores-Antoine? A lectura vexetal lévame ao núcleo fundacional do sensíbel. Formo parte da follaxe das láminas verdes-da ramaxe toda. En efecto: je devenus chair florissante.
Toda intelixencia procede das prantas. Do xeito en que nos aman-a pesar da poeira e do ciscallo contaminantes. Es cierto-Antoine: las plantas todavía pueden perdonarnos.
SEGUNDA. Vivín entre idiotas-amor. Les robé su dignidad al mirarlos. Agora sei que os ollos son causa e don.
TERCEIRA. Tampouco sei contar. Nin divido nin multiplico. O amor xera en min un proceso revolucionario-que aumenta a percepción. Puedo ver todas sus puertas sin drogarme. Es ti capaz-corazón-de aprezar os matices que determinan a auténtica beleza dunha idea?.
As ideas-como la verdad y sus partes- están feitas con palabras que poden ser destruídas. Quen fabrica os idearios relixiosos do desprezo? Quen provoca este estupor-esta angustia irracional que nos devasta?. Son ellos. Los tigres. Vibrantes búfalos e resistentes. Rompen el auga y sus fuentes.
CUARTA. A razón precisa do caos para desenvolverse. Pero os tigres prefiren ignorar isto-mon amour. Así é que perseveran na explicación. Insisten en adoctrinarnos a todas.
Ningunha razón é tan abstrusa como a dos idiotas. Fechada triste parasitaria e xorda.
QUINTA. Nin roubar nin matar. Le hérisson botté connaît bien les règles de la tristesse. Por iso desobedece. Monta no lombo dos tigres: sácalles a ira do embigo. Los obliga a situarse.
Non existe ningún punto estratéxico onde ocultar a perversidade dun drama ben interpretado.
Pauline a pleuré à l’intérieur de l’abyme: personne n’applaudissait.
SEXTA. Existe un camiño na luz escintilante. Sabe a mel e leite fresco. Pero ela fai un tránsito distinto. Leva nas mans o aire que respira. Sente a súa riqueza millonaria.
SÉTIMA. Mirar sen ver é a manobra egoísta mellor interpretada da falsa observación. A desculpa da estupidez constante-Antoine.
Pauline au milieu de votre écran: espapallada no centro. Abrumada por las mentiras. Non está á altura do desapego e do desastre.
OITAVA. Todas as categorías son imitación doutras anteriores que poñen limites e ditaminan a estética predominante.
O sensíbel queda á marxe. Metido na absurda e pavorosa caixa de metal. Sentimos vergonza-Antoine-da propia humanidade. Insegura. Delicada. Fráxil.
Le profil des bêtes humaines est la cruauté. Le mépris séduisant et pathétique.
NOVENA. Cette haine infinie vient de vous-de votre pénible état de sagesse-mon amour.
A furia como expresión do desgaste e da impotencia ten de seu magnífica forza que-de mesturarse co instinto-ha devolver toda esa violencia que exercestes sobre nós. Con cruel e desmedido amor.
DÉCIMA. Todo. Sei case todo de vós-Antoine. Polo menos o máis importante. Coñezo o run run. A plástica expresión da mentira. L’écran metallique. A ruptura da auga…
Vexo o espírito que deixastes nas cousas. Intúo en vós o tigre. Búfalo e vibrante: animal indiferente que-secretamente-obedece.
Sei das vosas armas ocultas. Do drama ideado. Da invención.
Mais no fondo e-malia todo este descubrimento-insisto: son absolutamente analfabeta. O mundo fáiseme complexo e nin o silabario podería ler. Dedícome ás árbores. Je suis chair florissante: follaxe e rama. Así é que habito nas fronteiras: no núcelo fundacional do sensíbel. Libertaria.
Só creo na intelixencia das prantas: no xeito en que se aman e na auténtica historia revelada. Es cierto-Antoine: las plantas ponen de manifiesto que todos-en determinadas condicións atmosféricas-somos monstruos vestidos de madreperlas.
O ceo non poderá evitarnos esa vergonza.
____________________________________________
Ces poèmes appartiennent au livre de Rosa Enríquez dont le titre est “DESOBEDIENCIA”.
(Née à Street 1969)
Licence en philologie hispanique. Elle est actuellement professeur de français à l’I.E.S. "Macías o namorado" de Padrón (A Coruña).
Elle collabore régulièrement à des revues littéraires: Dorna Xistral, A Casa da Gramática, Leña verde, A xanela et Ólisbos, et à la revue virtuelle Terra e tempo, ainsi qu’au portail indépendant galicien Galiza Livre. Elle travaille aussi pour le quotidien Novas da Galiza, et en tant que chroniqueur pour le journal La region. Rosa Enriquez a participé à des expositions collectives d’art: "Icónos" (2006) e "Artnatura" (2007).
Présente dans des publications consacrées aux poètes Uxío Novoneyra et María Mariño, et dans des activités de performance Palabra en movemento (2008), ayant à la base son travail Vestíbulo da devastación.