Pavol Janik
(Sllovakë)
E ÇUTITËSHME
Unë zmadhoj ujët
Ku ke reflektuar fytyra jote
Dhe me një të bërtitur
E ndaloj që të mos derdhet
Të drejtohem ty me frymë
Pa asnjë fjalë, vetëm me frymë
Përderisa ti je një qelqe me akull
para gllënkës.
Të dridhurat të pandalura nën syprinën e
mpirjes tënde
dhe në fund për një moment llaps
ja pse po pres ditën
kur do të jesh e tëra zjarr
TEATRI I JETËS
Jeta s’është tjetër, veç shfaqje teatri
një shfaqje që duam ta luajmë gjithmonë
Kur jemi në qejf, kostum e kollare
a s’i ndërrojmë me rrobet e kllounit?
Vrapon jeta, rend, nga lluca në pellg
me ne sillet jeta si të jetë lavjerrës
këtë e di mirë, e ka provuar çdo brez
siç ka qënë s’bëhet më jeta asnjëherë
Një gotë e mbushur pëplot është jeta
që derdhet nga pak, përditë, në çdo vënd;
poshtë thembrave tona, çfar derdhet ndalon
poshtë thembrave tona duam të kemi dikënd
Janë arna në perde …janë arna dhe shpirti….
Në fund të vjen vdekja – shahmat loja jote
Po prap meriton të luhet kjo lojë
Ji i gëzuar …në fund të fundit , ti rrojte
Ka gjetur kjo jetë në skenë një pasqyrë —
Ajo vjen e gjallë me të ditpërditë.
Nëse ty diçka të tundon në teatër
Lëviz drejt kohëve antike
Rri mirë, rregullohu në fronin tënd bosh
Mësoji me zemër ti çastet e jetës
Nëqoftëse gogësin gjatë shfaqjes së saj
Atëherë …shiko, kthe paret e biletës
NJU JORK
Në një pasqyrë të rrafshët
Të gjirit të pispillosur
Shënjat e një qyteti kockëdalë
Që I ngul thikën qiellit të shëndritshëm
Në detin e shëndritëshëm të llampave
Duke këkruar flirt lëvrijnë varkat
Fërgëllojnë mahnitëshëm
Në këmbët e tua të shqetësuara
duke lundruar në ultësirën e kuvertës
së një brocade me veshjen e mbrëmjes
Papritur, të humbet tjetri
Si gjilpëra në kashtë
Diçka kemi marrë me vete—
zgjatin lumuzinat
lodrojnë ketrushët në “Central Park”
dhe trupi i metaltë i lirisë së vdekur.
Në Nju Jork gjithçka të bëhet lëmsh
Mbrëmjet e shëndritëshme llapsin.
Shkëlqen njëmijë armëshi i mega qytetit
Shkruan mesazhi i Ajnshtajnit rreth
shpejtëisë së dritës
çdo mbrëmje nëpër llapsien e sipërfaqes së
ujit.
Dhe sërish përpara muzgut
përmbushet ekrani i argjentë
i qiellit të Nju Jorkut
me hektolitrat e gjakut të Hollivudit
Deri ku arrin perandoria e xhamave dhe
mermereve?
Deri ku nishani i rraketave të larta të
grataçieleve?
Zoti blen një “hot dog”
Poshtë një rruge gjashtëdhjetë katëshe
Zoti është një zezak
Që dëshëron kolorin gri të konkretes
Dielli i tij ka lindur prej tij vetë
në një kuti kartoni
nga lloji më i ri i skllavit
ENGJËLLI DALLOHET NGA PENDËT
(Për prindërit e mi, që kanë shkuar, që s’janë më)
Në thellësirat e intimiteteve të mia shfaqen
skelete
dhe e gjith memoria ime e qelqët dridhet.
Në fund të heshtjes për të dëgjuar shiun e
vitit që shkoi
se si ai diktonte pëshpëritje
— Telegrami i tij i pakuptueshem:
Një grup engjëjsh të trishtuar
po rënkojnë nën ndriçimin e e hënës.
Lumi – drejt theqafjes nga mërzia,
shpirti që po vdes i ujit
gremiset teposhtë
për te shtrati i tij i qetë.
Ndjej mëshirë
pas eksplozionit të gjakut
—kanë hyrë nëpër venat e mia
ëngjëjt supersonikë
ardhur nga të vdekurit.
Motorrat e tyre shurdhonjës
fillojnë që në trurin tim.
Kur ata ngrihen
nis qetësia më e thellë
gjatë së cilës më bëhet se dëgjoj
se si ata derdhin nëpër parket
perlat e distancës
Shfaqja e mëngjesit me loë të ngrirë
nguros në sytë e mi
që ende kanë kaq vjeshtë.
Shqipëroi Riza Lahi
_________________________
Magjister, PhD, Pavol Janik, President i Shoqatës së Shkrimtarëve Sllovakë, fitues i shumë çmimeve kombëtare dhe ndërkombëtare, poet, romancier, dramaturg.
Articles similaires
Tags
Partager
